De Dorpsmonnik, RIP
Hij is overleden in zijn slaap, de monnik die me lang geleden inzicht gaf in het leven van een klein dorp op het Thaise platteland. Hij sprak geen woord Engels, maar maakte met gebaren de functies duidelijk van ‘zijn’ Wat en andere bouwsels op het zanderige grasveld in het hart van het kleine dorp in de provincie Amnat Charoen, ver weg van Bangkok tegen de Laotiaanse grens.
Elke keer als ik hem door de jaren heen bezocht, vertelde hij via een tolk over de mede door hem geïnitieerde ontwikkelingen in het dorp. Over de gemeenschappelijke rijstschuur voor noodgevallen, waarvoor iedereen doneert. Over de centrale telefoon, toen de enige verbinding met de buitenwereld. Over samen produceren van kussens voor toeristische winkels in heel Thailand.
Hij was voor de dorpsbewoners een raadsman – en zoog uit mij informatie over de verre en vreemde buitenwereld. We spraken als gelijken, al zorgden gelovigen er steeds voor dat hij hoger zat dan ik.
De laatste jaren is de buitenwereld structureel het dorp binnen gekomen. Dankzij tv. Dankzij internet. Door jongeren die de kans kregen te studeren. En dorpelingen die naar de grote stad togen op zoek naar werk. Hoewel nog steeds gerespecteerd, werd de monnik steeds minder om raad gevraagd. Hij glimlachte wijs toen hij dat constateerde: Misschien heeft niemand straks meer behoefte aan een simpele dorpsmonnik?
Op de foto onze laatste gesprek, al weer een jaar of 5 geleden. Ik kijk met genoegen op onze ontmoetingen terug, waarde monnik. Dank voor al je informatie en kennis, die ik regelmatig gebruikte en gebruik in artikelen en berichten voor Typisch Thailand. RIP!
> Volg onze berichten over Thailand in facebookgroep Typisch Thailand Telex